Μικρές ιστορίες, θαύματα, από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Τελευταία ενημέρωση 19/12/2013

Σε αυτή την σελίδα σκοπεύουμε να αρχίσουμε να ανεβάζουμε εμπειρίες και συναισθήματα που είχαμε και νιώσαμε,  οι εθελοντές του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, και μας συγκλόνισαν.  Θέλουμε με αυτόν τον τρόπο να μεταφέρουμε τις όμορφες και γεμάτες ελπίδα στιγμές που έχουμε βιώσει ... μικρές στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα μας.

 +++

«Γεννήθηκε απόψε ένα παιδί…
Ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός…»
Κ.Χ.

Στις 3 του Απρίλη ήρθε στον κόσμο ένα «ανοιξιάτικο» μωρό!
Είναι τόσο μικρούλι και ήσυχο, που «μετά» δεν μπορείς να το ξεχάσεις…
… σου’χει φτιάξει τη μέρα, σου΄χει ζεστάνει την καρδιά!

Και να σκεφτεί κανείς ότι η ΠΟΛΙΤΕΙΑ δεν είχε την διάθεση να το δεχθεί…
… ΔΙΟΤΙ δεν είναι ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟ … ΔΙΟΤΙ ο μπαμπάς του δεν έχει διάθεση για μωρά … ΔΙΟΤΙ η μαμά του είναι ανήλικη…

Κι όμως, αυτός ήρθε κ’ κοιμάται με μια εμπιστοσύνη ζηλευτή και αφοπλιστική.
Και η ανήλικη μαμά του όσο και η δυναμική του γιαγιά σε ξαφνιάζουν με την αξιοπρέπεια που τις διακρίνει.
Κι ας μην ξέρουν τι σημαίνει «αναδρομική ασφάλιση» …

Τους υποσχόμαστε ότι και εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε, σε πείσμα των καιρών …

Καλώς ήρθες μικρούλι 

+++
 

 "Kι άλλο παιδί γεννήθηκε απόψε
κι άλλο λουλούδι βγήκε στην αυλή..."
Κ.Χ

Στις 16 του Απρίλη στις  7.30΄το πρωί  γεννήθηκε ένα κοριτσάκι... μιά μπέμπα ρόζ... που τρώει λαίμαργα και κλαίει, γιατί κάτι  -μάλλον-  της φαίνεται άβολο  σ΄αυτόν τον Κόσμο. (Βγήκε , βλέπεις κι έξω απ΄τα "νερά" της).
Ο αδερφός της τη φωτογραφίζει... θαυμάζοντας.           
 Είναι από τα τυχερά μωρά, που και οι δυό γονείς του το ήθελαν... Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ βέβαια είχε - και πάλι- τις αντιρρήσεις της... ΔΙΟΤΙ ... πού πάς , πουλάκι μου, με άνεργους γονείς? Ελπίζεις να τα χαρίσουνε τα έξοδα τού τοκετού? Ξέρεις  πόσοι πολλοί είναι οι άνεργοι?  Θα το κλείσουμε το Νοσοκομείο τότε...
(Και ΜΗΝ τολμήσεις και ρωτήσεις ΠΟΙΟΣ τους έκανε ΄Ανεργους...)
Κοιμήσου Εσύ... Η Αγάπη θα τα λύσει όλα σου τα προβλήματα...Οι γονείς σου αγωνίζονται.    Και μείς στο Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού  προσπαθούμε... Ο Κόσμος μάς βοηθάει γιά να μη ζήσετε εσείς τη στέρηση... ΄Οταν μεγαλώσετε να μη μάθετε τι θα πεί ΚΡΙΣΗ και ΜΙΖΕΡΙΑ, αλλά να νοιώσετε τι σημαίνει ΑΓΑΠΗ κι΄ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!
Προσπαθούμε ώστε η ΠΟΛΙΤΕΙΑ νάχει αλλάξει ως τότε και να βλέπει καθαρά κάτι πολύ απλό κι΄ ανθρώπινο ...οτι ΟΛΑ τα παιδάκια τού Κόσμου είναι  παιδιά της...

                                                                                                   Β.Σ.

+++

Δεν θα ξεχάσω ποτέ 2 συγκεκριμένες στιγμές ανθρώπινου μεγαλείου που έζησα στο ιατρείο.   

Η μία ήταν ένα απόγευμα Τρίτης, χειμώνας του ‘12, μόλις είχα μπει στο ιατρείο από την δουλειά μου.  Ήμουνα λίγο αλαφιασμένος, γινόταν και ένας μικρός χαμός από τους ασθενείς.  Πάνω στην δουλειά το βλέμμα πέφτει πάνω σε μια μητέρα που είχε φέρει τα δύο μικρά της αγόρια για να τα δει η παιδίατρος μας.  Μόλις είχε βγει από το εξεταστήριο και κρατούσε σακούλες με παιδικό γάλα και πάνες, δείγμα ότι έχει ανάγκη.  Όπως όλοι οι εθελοντές πήγα κοντά και ρώτησα τα μικρά εάν θα ήθελαν παιχνίδια.  Ο μικρός, κάπου στα 3 μου χαμογέλασε και είπε ένα γεμάτο ΝΑΙ … ο «μεγάλος», κάπου στα 5 … με κοίταξε με τα μεγάλα του μάτια και μου είπε, χωρίς να διστάσει, «… έχω πάρει κύριε ήδη ένα παιχνίδι, ας πάρει και κάποιο άλλο παιδάκι…».  Βούρκωσα με την μια, τραβήχτηκα πιο πέρα να μην με δουν, πήγα στην αποθήκη και έφερα όλη την σακούλα.  Ένιωθα τόσο μικρός μπροστά του, το μόνο που του είπα ήταν «…έχουμε πολλά παιχνίδια, πάρε ότι θέλεις».  Μου χαμογέλασε, χωρίς να πει λέξη … πήρε αγκαλιά ένα αρκουδάκι , το έβαλε σε μια σακούλα που είχαν τα γάλατα, πήρε το χέρι της μητέρας του και του μικρού αδερφού και τους οδήγησε προς την έξοδο.  Πρώτη φορά πήρα ένα τόσο μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς από έναν τόσο «μικρό» άνθρωπο.  Σκέφτηκα ότι εάν ένα τόσο μικρό παιδί ήδη γνωρίζει την αξία του να μοιράζετε τα παιχνίδια του με άλλα παιδάκια που έχουν ανάγκη, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ υπάρχει ελπίδα για όλους μας.

Η δεύτερη φορά, απόγευμα Πέμπτης … μόλις είχε τελειώσει η βάρδια, το ιατρείο είχε λίγο κόσμο.  Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και ενστικτωδώς γύρισα να δω ποιος μπήκε.  Ήταν μια κυρία με εμφανή τα σημάδια της σοβαρής πάθησης της.  Καρκίνος λέγεται το τέρας που παλεύει να νικήσει.  Μιλούσα με έναν εθελοντή εκείνη την στιγμή και δεν έδωσα σημασία στον διάλογο που έκανε η ασθενής με τους εθελοντές της γραμματείας.  Άκουσα όμως να αναφέρεται το όνομα μου.  Γύρισα να τους δω όπως μιλούσαν και μου ανέφεραν ότι η κυρία ήθελε να βοηθήσει το ιατρείο … χαμογέλασα κάπως περίεργα, γιατί δεν το περίμενα.  Βλέπετε έχουμε συνηθίσει να μας ζητάνε βοήθεια, ειδικά άνθρωποι που βρίσκονται σε άσχημη φυσική κατάσταση.  Την πλησίασα και την ρώτησα πως θα μπορούσε να μας βοηθήσει.  «Διάβασα εδώ την ανακοίνωση σας ότι ζητάτε εθελοντές για την καθαριότητα του ιατρείου και θέλω να σας βοηθήσω, κάνετε τόσο πολλά για μένα, θέλω να δώσω και εγώ κάτι πίσω σε εσάς…» μου είπε με μια φυσικότητα, σαν να ήταν όλα καλά στην ζωή της.  Έμεινα σαν στήλη άλατος μπροστά της, την κοίταξα … ένα χαμόγελο γέμισε στο στόμα μου … ένιωσα ότι ήθελα χρόνο να σκεφτώ τι να της απαντήσω … ήταν από εκείνες τις στιγμές που ενώ περνάνε 1-2 δευτερόλεπτα, νιώθεις ότι πέρασε ένα αιώνας.  Αυτός ο Άνθρωπος (με κεφαλαίο το Α) μας έδινε ότι πιο πολύτιμο είχε στον κόσμο αυτό, τον χρόνο της.  Δεν είχε κάτι πιο πολύτιμο να μας προσφέρει … Την ακούμπησα στο χέρι και την έσφιξα λίγο και της είπα «… τα λόγια είναι λίγα με το να σας πω ένα ευχαριστώ!  Φυσικά και θα σας ενημερώσουμε όταν υπάρξει ανάγκη για καθαριότητα, μήπως όμως …» δεν με άφησε να συνεχίσω, μου έδωσε και εκείνη ένα πλατύ χαμόγελο, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε «εγώ σας ευχαριστώ».  Έφυγε το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε … ένιωσα ότι το ιατρείο  άδειασε … ένας άγγελος μόλις είχε φύγει από μπροστά μου.  Γύρισα και κοίταξα τους άλλους αποσβολωμένους εθελοντές … είχαμε – και πάλι – όλοι δακρύσει.

Χρήστος Σιδέρης

+++

11/07/2013

«Κοιτάζω την κούπα με τον καφέ μπροστά μου
και το μυαλό μου τρέχει...
Εχω πολλά να κάνω σήμερα, αλλά πόσα θα μπορέσω,
όλα γύρω καταρέουν..
Με φέρνει πίσω ο ήχος απ' το κινητό.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!! ΒΛΕΠΩ!!!
Προσπαθώ να συνέλθω..ποιός, τί βλέπει..
Ο Δημήτρης είμαι, άρχισα την θεραπεία και ξεχωρίζω
τα πρόσωπα..

Καλημέρα..μια λέξη που την λέμε απο συνήθεια πια.
Πόσες φορές συνειδητοποιούμε οτι κάθε μέρα
που ξημερώνει είναι ένα Δώρο!

Ο Δημήτρης ΒΛΕΠΕΙ πάλι!!
Αυτή είναι μια Καλή Μέρα.

Καλημέρα σας»

Από την εθελόντρια μας Μαρία Ζουγανέλη, υπεύθυνη των ανασφάλιστων καρκινοπαθών που το δημόσιο σύστημα υγείας αφήνει να πεθάνουν αβοήθητοι

+++

 

Τέλη Μαΐου (του '13) ζήσαμε μια δύσκολη στιγμή όταν ήρθε στο ιατρείο μας ένας μικρός άγγελος μόλις 2 μηνών, ο οποίος ήταν υποσιτισμένος και τα νεφρά του δεν λειτουργούσαν κανονικά.  Η ιστορία του μεγάλη.  Γεννημένος στην Ελλάδα, η μητέρα του τον έφερε από την εμπόλεμη Συρία προστατευμένο στην κοιλιά της.  Δυστυχώς ο άντρας της δεν είχε την ίδια τύχη και τον χάσανε στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, από τότε δυστυχώς αγνοείται.  Ο μικρός άγγελος ζύγιζε κάτι λιγότερο από 3.5 κιλά όταν έφτασε σε εμάς, ενώ θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 4.5 κιλά.  Τον παρακολουθούσε παιδίατρος μας όλο αυτό το διάστημα και του δίναμε την απαραίτητη τροφή.  Χθες είχαμε την τύχη να τον έχουμε μαζί μας και πάλι.  Οι εθελοντές ξέσπασαν σε γέλια χαράς όταν αντιληφθήκαν ότι το μωρό που είχαμε δει 2 μήνες πίσω είναι πλέον καλά στην υγεία του και έχει πάρει το βάρος που πρέπει.  Χωρίς την βοήθεια πλήθους πολιτών, εταιριών και φορέων δεν θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον μικρό άγγελο αλλά και ούτε τους υπόλοιπους δεκάδες αγγέλους που έρχονται κοντά μας κάθε μήνα, πολλοί από τους οποίους είναι και αυτοί υποσιτισμένοι.  Τα ευχαριστώ προς όλους σας είναι λίγα!

+++

Πώς γράφεται η  "Αλληλεγγύη";

Ακροβατούμε κι ανασαίνουμε λοιπόν, στον αστερισμό της Αλληλεγγύης.   Σιγά - σιγά χαλαρώνουμε στη Μαγεία, που αναδύεται , όταν ο καθένας μας βγαίνει απ' το στενό κουκούλι τού "Εγώ" του, στο άπειρο " Εμείς"!

Πυρήνας Αλληλεγγύης  μας το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του  Ελληνικού,  απ΄όπου προσπαθούμε να προσφέρουμε  φροντίδα και Αγάπη στους Συνανθρώπους μας που πάσχουν, σε τούτες τις δύσκολες ώρες που μαστίζουν την Χώρα.

Ψάχνουμε τους τρόπους να μετατρέψουμε τα δάκρυα και την αγωνία σε  Ελπίδα κι Εμπιστοσύνη, τώρα που η  Υγεία και η Περίθαλψη  έγιναν - στυγνά-   Προνόμιο των Ολίγων.

Όχι - δεν είναι εύκολο - είναι όμως Μαγικό  το πώς λειτουργεί...

Η Έλενα το περιγράφει συγκινημένη…

«Ποτέ δε θα ξεχάσω …» λέει  «την ασθενή που  έφτασε ως το Ιατρείο ελπίζοντας να βρει το πανάκριβο της φάρμακο και δεν υπήρχε!»

«Ποτέ δε θα ξεχάσω την απογοήτευση στα μάτια της»

Η Έλενα  {που μπορεί να ήταν και η Βασιλική ή  η Μαρία ...} πασχίζει ειλικρινά στη θέση της έλλειψης  να προσφέρει Ελπίδα… «Μπορεί να μάς το φέρουν ... Θα σας ειδοποιήσουμε!»

Κι η ασθενής διπλά  πικραμένη απομακρύνεται...

Ποιά  Δύναμη είν΄αυτή που ενεργοποιεί το Θαύμα; Η δύναμη της Αγάπης  ίσως;

Πώς γίνεται - όταν εύχεσαι με όλη σου την ψυχή  κάτι για τον Συνάνθρωπο  που υποφέρει- η Ευχή σου να πραγματοποιείται άμεσα;

Εκείνη τη στιγμή η Έλενα μάθαινε από  τη Ρέα ότι το φάρμακο μόλις ήρθε!  Το έφερε ένας απλός πολίτης – το έφερε ένα χέρι Θεϊκό - καμιά φορά  αυτά μπερδεύονται...

Σημασία είχε τώρα να προλάβει την Ασθενή που  έφευγε … και την πρόλαβε.

Μπορεί το πανάκριβο φάρμακο να μην θεραπεύει τελικά - αυτό δεν το ξέρω...

Το χέρι του Εθελοντή όμως , που  απλώνεται να σε σταματήσει και στο προσφέρει

τρέμοντας  από συγκίνηση  είναι άκρως Θεραπευτικό!

«Βρισηίς»

+++

Ήταν λίγους μήνες (Ιανουάριος ή Φεβρουάριος του 2012)  που το Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού είχε ανοίξει τις πόρτες του στου Ανασφάλιστους και Άπορους συμπολίτες μας.

Η προσέλευση ήταν ακόμα μικρή καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου στις αιτήσεις μας για φάρμακα,  μια που ο κόσμος δεν μας ήξερε ακόμα.

Εμείς οι λίγοι τότε εθελοντές γραμματείας,  που είχαμε πλαισιώσει το ιατρείο στο ξεκίνημά του,  είμασταν ακόμα άπειροι, και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τους γιατρούς μας όσο καλλίτερα μπορούσαμε στο έργο τους.

Βαδίζαμε όμως περισσότερο από ένστικτο παρά σε πραγματικές γνώσεις.

Μία μέρα λοιπόν στην βάρδια μου,  ήλθε στο ιατρείο μία ασθενής στην  οποία ένας από τους γιατρούς μας είχε χορηγήσει κάποιες αντιπηκτικές ενέσεις,  και χρειαζόταν συμπλήρωμα,  γιά να συμπληρώσει τις 20 που χρειαζόταν.

Δεν είχαμε φαρμακοποιό έκείνη την ημέρα,  και πήγα στον γιατρό μας κ. Βήχα και του ζήτησα να βρει αυτό το φάρμακο,  όπως και πραγματικά έγινε.

Πήγε στο φαρμακείο μας (πολύ φτωχό τότε) βρήκε τις ενέσεις και μου τις έδωσε για να τις παραδώσω στην ασθενή μας.

Όταν πήρα το κουτί στα χέρια μου ................  πάγωσα.   

Ήταν το ίδιο κουτί (με τον γραφικό μου χαρακτήρα) που μήνες πριν χρησιμοποιούσα για την μητέρα μου, η οποία νοσηλευόταν στο νοσοκομείο και είχε αποβιώσει τον περασμένο Ιούλιο.

Είχαμε χαρίσει όσο φάρμακα της είχαν περισέψει στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν.   Πρέπει λοιπόν,  να το είχαν δώσει σε κάποιον άλλο ασθενή,  ο οποίος αυτός ή οι οικίοι του τό έφεραν και μας το έδωσαν στο ιατρείο μας σε μία από τις αναζητήσεις στους πολίτες μας για φάρμάκα.

Όταν το ανέφερα στον γιατρό μας,  μου είπε κατα λέξη "Όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται" .................

Μέσα σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής,  αυτό το κουτί με τις ενέσεις, έπρεπε να καταλήξει στα δικά μου χέρια.

Μ.Σ

Η σελίδα αυτή θα εμπλουτίζεται συνέχεια με νέες - πραγματικές - ιστορίες των εθελοντών μας.